De Sünn geiht slapen,
nu kümmt de Nacht.
Swieg still un sett di dicht bi mi.
Kiek dor, de Maand geiht op,
rund as‘n Appelsin.
So wunnerbor un still
is’t hier in’n Goor’n;
dorbi is so veel Striet
op düsse Eer.
Ick föhl, as miene Lippen bewern
un sacht, as seggt een anner disse Wöör,
heur ick ut mienen Mund,
heel lies un kloar:
©GE
Er schreibt Krimis, unterhaltsame Geschichten, sozialkritische Beiträge und Poesie. Immer ein Spiegel der Gesellschaft, und immer mit einem Augenzwinkern. In vielen hundert Rundfunksendungen las er seine Geschichten und Gedichte für norddeutsche und holländische Radiohörer.
Der Autor versteht es, Dinge beim Namen zu nennen und sie doch auf einer Art und Weise zu zelebrieren, dass das Geschriebene als packender Film vor dem geistigen Auge flackert. Unvergleichlich, sein Stil – einfach unverwechselbar.
Auch in der Frankfurter Bibliothek des zeitgenössischen Gedichtes ist er zu finden.
Moal so bilangskääken an …. Ewald Eden
Nägenteinhunnerdveerunveertich,
in de koole Wihnachstied,
dor keem Sophie to lirgen,
denn bi hör wee d’ bold sowiet.
Dat Lääven in hör Liev – denn schwoaren,
wull an d’ Lücht – een Jung wuur geboren.
Buten wee grood’ Kreechsgelaarm –
in d’ Willehadbunker läch man dat Kind hör in d’ Aarm.
Wiel dat net vöör Hillichoabend geböör,
keem de witten Süstern as een Teeken dat vöör.
So leech he in sien eerste Doagen
in d’ Winachskrüpp, statt in d’ Kinnerwoagen.
Een lütt Settji loater – de Kreech wee vöörbi –
har dat Lääven hüm all good in d’ Kiwi.
Elker Dach, de Gott warden leet,
seech he sien Moder düchdich in Schweet.
He hukel stilkens in sien Wilgenkörf
ov bi d’ Schwaartschlachten, bi d’ Teehannel,
ov bi d’ stuuken van Törf.
De Welt um hüm to, de proot blods up Platt,
denn mit Hochdüütsch deen de Minschen verschmachten.
‚Sauerkraut’ wee föör hüm Suurkohl ut d’ Fatt,
doarüm bruks he up Äten ok nie laang to wachten.
Mit veer Joahr de he all Zeitungs lääsen –
bibrocht har hum dat liekers keeneen.
Moder meen blods, dat wee woll sien Wääsen,
denn mit särß Moant leep he joa ok all alleen.
Noa d’ School gung he blossich mit Övergedüür,
see broch hüm nix Neeäs –
see wee för hüm so, as een utgebraant Füür.
Gymnasium un Hooge School, de kunn man vergääten –
üm de to betoahlen har in d’ Knipke een Uul denn säten.
Up een Kaarkenamt schull he studeern –
schlooch de Paster sien Moder vöör –
see wies hüm ov so een Tüünkroam verrafftich de Buterdör.
Eenzich dat wesseln van hier hen noa dor,
dat mook hum nix ut – dat full hum nich schwoar.
Noa Voslapp, as dat aarm Lüü Karteer,
keem Oostfreesland mit sien hochmoorich Meer.
Dor harn de Minschen woll sinniger Blood –
see kennden dat Lääven as Leechwoater un Floot.
In sien Tied in de rheinschen Hüdelbargen,
mang Wupper un Itter, tüschen Lenne un Ruhr,
seech he Gesellschkupp üm Soaken sükk targen,
de hüm so bedüdelk schien’n as Karsen in Suur.
As Müürker leep he dor dör de Läär –
as he dat kunn, dor wuß he,
he wull noch wat mehr.
Noa een Verwiel in disse suure Kaarsentied
trukk’t hüm wäär noa Nörden,
wor de Hääven so wiet.
In Schliektau läär he dat Fräsen un Schliepen –
kunn lopend Maschin’n so in d’ Haart ringriepen.
Dat Fastland wee hüm nich Freeheit genooch –
he mook een Stapp wieder,
noa d’ Eiland up d’ Günntsied van d’ Dornumerlooch.
Nördernee, mit sien Wiede in Dünen un Strand,
wee een Tiedlang föör hüm dat hillige Land.
Hier läär he wat Dennst is an stuure Doagen,
de in d’ Kaiserhoff Äten un Drinken updroagen.
Hier kreech he to weeten, wat Lääven bedütt,
wenn ut Leevde een Haart in dat annere schütt.
Doch deen dat hör Öllern de beiden nich günnen –
reeten de Leevde dries kört as schedderich Plünnen.
So trukk he denn wider sien Läävenspadd –
leet sien Seel överall äten – doch wur nargends woll satt.
De Welt seech hüm in alle veer Winden,
doch dat wat he söken de, dat kunn he nich finden.
Moalern un Dischlern hett he noch läärt –
hett Huusen boot – moal rechtsrüm un ok moal verkeert.
Wenn de annern noa Fieroabend
in de Krööch gung’n un soapen,
is he in de ollen Philosophen rinkroapen.
Hett Woater söächt in knalldrööge Wüsten,
wor Minschen keen Drüppje to drinken funn’n –
hett Netten strikkt an schmachtige Küsten,
dat de Minschen sükk wat to Äten fangen kunn’n.
Doch bi aal dat – dat wuss he wiers,
dor kunn he nich blieven,
dat wee blods een tohörn, een sammeln un sichten.
As he upletzt denn anfung to schrieven –
brorch aal sien Belääven rein to Papier – dor wuß he –
du büst bestimmt ton vertell’n van Geschichten,
un dat deit he nu mit een heel büld Pleesäär.
Beschrifft Minschen un Deerten un ok woll noch mehr.
ewaldeden
Pingsten – wat is dat föör een Spiegöäkenkroam –
schleit mi dat in d’ Dörpkrooch tomööt.
In d’ Hörn hukeln twee Heeren und sitt eene Doam,
mit so komisch noa fröer utseegende Hööt.
De vertellt wat van Pingsten
un wat de Minschheit verwacht,
wenn vöör Gericht an denn jüngsten
Dach Gotts Hoamer doal kracht.
Eers hörns gannich hen,
de Mannslüü in d’ Krooch.
Beer un Schlukk sünd hör nörder,
schiens is dat genooch.
Doch tomoal word dat still –
de Lücht de word schwörder,
as wenn dor van boaben
een Boartkeerl wat särgen will.
Un Jeden versteit dat –
oahn dat groot wat geböört,
dat is as een Schienfatt,
dat denn Hääven tohört.
Nümms froacht mehr noa Pingsten,
un wat dat schall heeten –
sülvst denn Geringsten
hett tomoal een reinerd,
een anner Geweeten.
©ee
Euch Allen einen wunderschönen Tag Heute
Christin
Dor baben in’n Beernboom!
Midden in de witte, duften Blödenpracht
sitt he op’n Ast un fleit’t!
Ne, nich wat du denkst!
Is keen Vagel! Mien Jan sitt dor!
Mien lütten Klabauter!
Sien Hoor weiht in’n Wind,
de deftigen Jungshannen
strakelt sacht den Boom.
„Goden Morrn oll Fründ!“ röppt he övermödig
un lacht över’t ganze Gesicht.
„Hest hüüt dien wittes Fröhjohrskleed an!
Steiht di bannig goot!“
De Beernboom, dat is Jan sien beste Speelkam’raad.
Al morrns kloppt he mit de Twiegen
sacht an sien Kamerfinster:
„Nu kümm Lütt Jan, olle Slaapmütz!“ heet dat.
„Kümm, ik täuv al so lang op di!“
De Jung pliert mit de Ogen,
denn springt he ut de Puch –
un schwupp klattert he as’n Katt
ut’n Finster, na baben in’n Boom.
Dor sitt he nu! – So wiet is dat Land!
Wulken treckt övern Heben.
De Beernboom blöht! –
„Freuhstück Jan!“
He höört dat nich.
He fleit’t.
©Gertrud E.
Gertrud Everding
Liesen! Sühst, dat Fröjohr kümmt.
Blomen wiet un siet!
Fröhjohr treckt nu in uns Land,
vörbi is Winterstiet.
Kiek, de Blomen geel un blau,
Wischen stahn in Saft,
Vagels singt in’n Appelboom
nu mit vulle Kraft.
Ünnern blöhn’ Machandelboom
op de Knee ik fall.
Krieg is, Herrgott hölp uns doch!
Krieg is överall!©Gertrud E.
GE
zur Gitarre
Wat fröh is dat düster,
un dat is eerst Klock veer!
Mi is nich to’n Lachen,
alleen sitt ik hier.
Doch ik sing mi en Leed
von de Kinnertiet!
Von Licht un von Warmnis
warrt de Welt mi so wiet.
Meist fritt mi de Sehnsucht,
denn du büst nich bi mi.
Wat schall ik denn dahn,
so ganz ohne di?
Ik sing mi en Leed
von de Kinnertiet!
Von Mudder un Vadder,
un mien Hart is so wiet.
Un denn is allens lichter,
un de Sünn schient so blank.
Bald is’t wedder Fröhjohr,
in Goorn, op de Bank.
Denn sing ik mi’n Leed
von de Kinnertiet!
Un de Vagels, se singt,
un de Welt is so wiet.
©Gertrud E.
Text u. Melodie: Gertrud Everding
November 2012
En Fleegtüüch – sooo blank in de Sünn –
so gries op dat Poppeer.
Smitt se af! – all af! – de Bombenlast!
An’n Weg blöht de Mahn – root un swatt – as Bloot
Un merrn in dat blöhn Gras liggt en lütt Deern.
Kiek maal! Regt sik nich mehr!
Wat schall dat? Worüm hest du nich schreet? –
Ik kann ok nich schreen – still – still lütt Deern –
Nu sünd dat veer egale Koorten – veer Panzer.
Een Quartett heff ik al– un du?
Gau – man gau – een Koort man blots noch!
Tööv! Ik bün noch an de Rehg!
Wat, DU? Is dat denn nu dat Enn?
So root – so root – noch’n Koort –
Een Fohrrad – kiek an –
Kannst fohrn? Kümm doch mit!
Ik mutt speelen,
un dat Speel geiht wieder!
Een Kastangelblatt drüselt van Boom
dörch de blage Luft –
Du büst an de Rehg –
Gertrud Everding
©Gertrud E.
Gah doch mit mi – so lang is de Weg . –
Alleen kann ik nich mehr!
Gah du mit mi – dor baben op’n Barg
steiht’n Krüüz, dat Bargkrüüz,
un ünnen in’e Stadt – fiert de Lüüt –
dat Leven.
Ünner’n Krüüz – dor will ik sitten gahn.
Kumm doch mit mi!
Ik will nadenken – över uns Eer,
över uns Minschen – över den Krieg –
över den Freden – villicht warrt denn
allens lichter.
Gertrud Everding
©Gertrud E.
Well mien Geschichten käent, de käent joa sääker ok all mien Frünnd Texas Bill – mien olen Indioaner, as he sükk sülvst nöömt hett. De knustige Eekenboom mit de Klöär van een Törfsood. De Keerl mit dat weeke Haart in een steenbakken Körst. Noare Tieden hett he langer as veerteindoach beläävt. Oaber wenn he man blods een dröögen Knüv Brod har – de hett he an schmachtich Deerten verdeelt, un sülven Woater ut d‘ Tochschloot drunken.
He har een Oart van Natur – dor kunn so flink nümms anlangen. Säker – he much geern een Lütten drinken – ov ok woll een mehr, wenn sien Pinunsen dat denn lieden kunnen. Dat wee denn oaber woll mehr een Ploaster up aal de kört Stäen, de dat Lääven in sien Seel haun har.
Wo he sien Doagen tobroch, un wat he waarken dee – dat wee hüm schietegoal. Oaber twee Ekkpielers de harn siene Doagen.
Soaterdachsnoamiddachs muß he in sien Hauptskarteer wääsen. Sien Hauptskarteer nööm he een bestimmden Krooch. De Boostää, up de wi jüüst togaang weesen, de kunn noch so wiet wächlirgen – Soaterdachsnoamiddachs muß he dorhen – dat kunn wääsen wat wull.
Oaber up eens dor kunns Hüüs up boon – Sönndachsmörgens, wenneer dat lächt wuur, denn – stunn he wäär an sien Boantji. Un wenn he veertich Kilometers to Foot lopen mußt har.
Un netso iistern trukk hüm dat eenmoal in d‘ Joahr noa Huus andoal – noa dat Huus mit de Duwen up de Böän, dat sien Kinnertied sehn har. Dit eenmoal in d‘ Joahr, dat wee jümmers de tweede Sönndach in d‘ Maimoand – Muttertag – as man ok woll sächt.
Een Nacht lang seet he denn up de ole Bank vöör dat lüütji Köälenhauerhuus – van Düsterworden bit in de eerste Mörgenlächte. He de niks äten, he de niks drinken, he de nich schmöken – he sää keen eenzich Word. Nich moal to sükk sülven.
Sien Moder, de lääv woll noch – oaber de is nie nich dorachterkoamen, dat hör Jung de Nacht up de ole Bank achter d‘ Huus tobrocht har. Irgendeen hollten Begääven har hüm in sien halfwussen Tied ut dat Öllerhuus dreeven.
Sieddem har he keen Toanenspitz mehr in dat Binnerennen sett – oaber he wuß sien Moder dor binnen manken de Müürn, un sulaang hör Waarmte in dat Huus wee, sulaang wee de tweede Sönndach in d‘ Maimond sien hoochsten Fierdach.
Ikk hevv hüm nie noa dat Bewennt föör sien Doon froacht. He har mi dor ok säker keen Antern dorup gääven.
Bit in een scheddrigen Moandnacht noa de tweede Sönndach in d‘ Mai. He stunn vöörtieds allwäär bi mi vöör de Dör.
Sien Moder wee dor nich mehr – hör Waarmte wee van disse Eer.
Dor hevv ikk dat eerste un eenzichmoal Troanen in sien Oogen sehn – un ikk hevv to weeten kräägen, wat in siene Halfmannstied passeert wee.
Ikk vertell jo dat, wiel, Texas Bill – de Indioaner – de is ok all up de Günntsied van d’ Lääven.
He har as jungen Kierl in duunen Kopp de Hand tägen sien Moder hoaben – un dit Krüüz hett he sien Läävdach up d‘ Pukkel droagen. Villich givt dat de een ov anner ’n van jo een bietji wat to denken.
© ewaldeden 10.5.2015
Schrievhuus 